Dreaming of Grandiosity

„Potrzeba bycia rozumianym, podziwianym bądź choćby dostrzeganym dotyczy każdej osoby zajmującej się działalnością twórczą – nieliczne wyjątki przyczyniają się raczej do tłumienia tych potrzeb w celu obrony przed frustracją, liczenia na »przyszłe pokolenia« bądź strategii wyparcia i kontestacji jako metody budowania osobowości i PR. Dołóżmy do tego aspekt ekonomiczny i otrzymamy miksturę o potencjale powodowania niestabilności psychicznej, gdyż zaspokojone ego, przepastny portfel i realizacja artystyczna rzadko występują razem. Większość powodów takiego stanu rzeczy nie zależy od twórców, a wybór podobnej drogi zdaje się często prowadzić do społecznej marginalizacji. Powstaje pytanie, co popycha do podjęcia – nieuświadomionego zwykle – ryzyka do życia na przekór normom i do aktywności, na polu której jedynie nikły procent zbiera laury, a większość działa z niedostatkiem rozpoznania, czasem wręcz na granicy przetrwania. Money Pink Floyd jest (niestety) pierwszym kojarzonym przeze mnie utworem – miałem kilka lat, gdy trzymany na rękach przez ojca włączałem magnetofon, z którego dobywały się przedziwne dźwięki. Do wczesnych lat nastoletnich płyta z tą kompozycją była dla mnie modelem i dążeniem, uczyłem się solówek, marzyłem o wielkich scenach, ale też fascynowała mnie jej złożoność formalna. W mojej pracy elektroakustyczny cover Money, z tytułowym wyrazem wykrzykiwanym przez muzyków polskiej sceny niezależnej, odtwarzany jest z bardzo dużą głośnością, jednak dźwięk kotłuje się wewnątrz obiektu imitującego przeskalowaną złotą kostkę do gry z wmontowanymi wewnątrz scenicznymi głośnikami – tym samym cały wysiłek i energia są bezowocnie trwonione.”
P.K.

fot. Wojciech Chrubasik