scena dźwiękowa

artyści: Charlotte Biszewski & Sarah Epping / Alicja Patanowska / Zorka Wollny & Christine Schörkhuber

kurator: Daniel Brożek

prezentowane prace:

Zorka Wollny & Christine Schörkhuber
The Wind Under the Door
kompozycja dźwiękowa
monolog: Anna Clementi
2020

Alicja Patanowska
Przestrzeń wyobraźni dźwiękowej
instalacja dźwiękowa
konsultacja konstrukcji rezonatorów: dr hab. inż. arch. Ewa Cisek
2020

Charlotte Biszewski & Sarah Epping
The Resonance of Waste
papierowy głośnik, nagrania terenowe
trzy części 5´00´´ co kwadrans
2020

I tak się właśnie kończy świat
Nie hukiem ale skomleniem
T.S. Eliot, Wydrążeni ludzie

Scena Dźwiękowa 18. edycji Przeglądu Sztuki Survival to zaproszenie do czytania Ziemi jałowej T.S. Eliota z perspektywy dźwiękowej. Tekst, którego modernistyczna forma celowo parodiuje romantyczne zjawiska dźwiękowe przywoływane z wagnerowskim rozmachem, jest jednak przykładem tego, jak dźwięk uwolniony od ram muzycznych zaczyna żyć pełnią swojej płynnej, niestabilnej, wieloznacznej i poliwersjonalnej natury. Sam Eliot odwoływał się do terminu “wyobraźni słuchowej” (auditory imagination) jako intuicyjnego odczuwania dźwięku jako części kultury, wyobraźni socjologicznej, umożliwiającej zrozumienie i przejście z jednej perspektywy do drugiej, analizę problemów z nieoczekiwanych i zdekonstruowanych punktów widzenia. Nie przypadkiem najbardziej znane słuchowisko radiowe Elżbiety Sikory, jednej z pierwszych polskich kompozytorek zajmujących się dźwiękowym eksperymentem, nagrodzone w 1980 roku podczas Konkursu Muzyki Elektroakustycznej w Bourges, jest adaptacją tego poematu. Współczesne autorskie kino dźwiękowe, często ograniczające sferę wizualną na rzecz bogatej kreacji dźwiękowej możliwej dzięki osiagnięciom technik spacjalizacji i sound designu, staje się idealnym medium dla narracji wykorzystujących koncepcję pejzażu dźwiękowego, czego przykładem jest film Schyłek dnia László Nemesa, oparty również na motywach Ziemi jałowej. W programie Sceny Dźwiękowej zwrócimy szczególna uwagę na to, jak rezonuje współcześnie perspektywa słuchowa Eliota w kontekście odczytywania jego poematu jako manifestu ekologicznego. Kryzys klimatyczny i związana z nim żałoba, ale też głęboka adaptacja i rezyliencja mają szczególne miejsce w kontekście badań nad dźwiękiem w tradycji pejzażu dźwiękowego, która powstała na początku lat 70. w odpowiedzi na potrzeby edukacji ekologicznej.