Przestrzeń wyobraźni dźwiękowej, 2020

Autorzy Alicja Patanowska
Gatunek Dźwięk   Instalacja
Edycja Survival 18

Eliott definiował pojęcie wyobraźni dźwiękowej jako intuicyjne słuchanie umożliwiające zrozumienie wielu perspektyw. Rzeźba dźwiękowa oparta na ceramicznych rezonatorach, pogłosie hali pomp i kompozycji spadających kropel wody tworzy środowisko akustyczne nawiązujące do japońskiej tradycji suikinkutsu. Dźwięk jest nie tylko elementem rytuału wyznaczającym jego rytm, ale pośredniczy w komunikacji pomiędzy człowiekiem a materią. „Kropla staje się pryzmatem pozwalającym nam widzieć inaczej niż zwykle […] jak klepsydra odmierza czas, którego zostało nam coraz mniej. Woda łączy wszystkie żywe istoty”*, jak i barwiący na niebiesko kobalt jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania organizmów żywych. Współczesne ruchy ekologiczne odwołujące się do koncepcji pejzażu dźwiękowego zwracają uwagę na formy komunikacji międzygatunkowej, które możemy poznać jedynie w procesie pogłębionego słuchania. Woda jako środowisko rozchodzenia się fal dźwiękowych, również w pasmach niesłyszalnych przez człowieka, jest symbolem świata ukrytego. Kontakt z instalacją dźwiękową to jedna z form czyszczenia uszu, definiowanego w praktyce pejzażu dźwiękowego, często w formie ćwiczeń, partytur lub innych działań wokół dźwięku strojenia słuchu do nowego, uważniejszego słuchania. Instalacja jest rozwinięciem wizji powstałej w trakcie prac nad kolektywną wystawą *ZOEpolis – design dla chwastów i szkodników.

Konsultacja konstrukcji rezonatorów dr hab. inż. arch. Ewa Cisek

 

fot. Małgorzata Kujda