Bez tytułu

W swojej praktyce artystycznej Łukasz Horbów bada struktury materialne, ale też poszukuje odpowiedzi na pytania o to, jak historia pracy i rzemiosła kształtuje naszą współczesność. Zbiór kilku obiektów stanowi próbę uchwycenia relacji między ciałem, czasem a materialnością. Są one także wyrazem refleksji nad pracą ręczną, rzemiosłem i ich społecznymi konsekwencjami. To zapisy gestów, które balansują na granicy tradycji i współczesności, indywidualnego doświadczenia i zbiorowej pamięci. Artysta odnajduje w nich ślady historii. Wykorzystując techniki archaiczne, takie jak ręczne szycie, wiązanie i splatanie, odnosi się do tradycyjnych form pracy, które były fundamentem życia społeczności wiejskich i robotniczych. Horbów eksploruje to, co obecnie jest marginalizowane – pracę rąk, techniki uznawane za proste, niedoskonałe, codzienne. Jego obiekty zostały wykonane z materiałów, które niosą w sobie ślad ludzkiej obecności: tkanin, sznura, drutu i papieru. W ich strukturach odbija się napięcie między kruchością a trwałością, porządkiem a chaosem – bezpośrednio odnosi się to do idei podziału czasu na pracę, odpoczynek i sen.