Epifon/Epiphone, 2021

Autorzy Radek Sirko
Gatunek Dźwięk
Edycja Survival 19

Epifon to instrument służący do destylacji cieczy za pomocą ultradźwięków. Składa się z czterech połączonych ze sobą pryzmatów. W podstawie każdego z nich zamontowane zostały piezoelektryczne blaszki emitujące ultradźwięki o częstotliwości około 110 kHz. Zanurzone w wodzie spełniają funkcję dyfuzorów – atomizerów stosowanych w nawilżaczach powietrza. Dzięki nim woda zostaje rozpylona w postaci strumienia mgiełki, skrapla się na pochyłym suficie pryzmatu i spływa do brodzika kolejnego z nich. Destylowana ciecz krąży w zamkniętym obiegu czterech akwariów. W tradycyjnej akustyce dźwięk udaje się podtrzymać, wzmocnić lub wygasić przy pomocy zabiegów architektonicznych, z wykorzystaniem zjawiska rezonansu. Instalacja wskutek ciągłej zmiany ośrodków rozchodzenia się fali akustycznej (powietrze, para wodna, woda) zapętla dźwięk w zamkniętym obiegu epifenomenicznych przeobrażeń. Przetworzone i zagęszczone ultradźwięki buzują w ograniczonej, klaustrofobicznej przestrzeni, tworząc stojącą, widzialną ścianę dźwięku. W zbiorze tekstów Architecture as a translation of music Maryanne Amacher wyjaśniała koncepcję psybertonal topology jako procesu komponowania opartego na obserwacji ciągłych przemian struktur dźwiękowych w przestrzeni architektonicznej. Epifon jest instrumentem wspomagającym ów proces reorientacji nawyków słuchowych.