Żywią i bronią, 2021

Autorzy Maciej Cholewa   Justyna Plec
Gatunek Obiekt
Edycja Survival 19

Sformułowanie żywią i bronią stanowiło dewizę zapisaną na sztandarach oddziałów kosynierów z czasów insurekcji kościuszkowskiej. Naszą intencją było stworzenie herbu/symbolu kosynierek, w którym charakterystyczna męska czapka rogatywka znana z ikonografii insurekcyjnej zostaje zastąpiona chustą i wizerunkami kobiet, które nie tylko walczą, ale również żywią i bronią. Przymusowa praca, ograniczenie możliwości przemieszczania się do minimum i wszechobecna przemoc ze strony szlachty definiowała życie przeciętnego chłopa okresu pańszczyźnianego. Mimo że codzienność klasy ludowej została stosunkowo dobrze udokumentowana w literaturze historycznej i, szczególnie ostatnio, rzetelnie opracowana, nadal trudno mówić o zachowaniu parytetu związanego z opowiadaniem historii kobiet. Często wynika to nie tyle ze złej intencji współczesnych autorek i autorów, ale z niedoboru materiału źródłowego oraz wielopoziomowej struktury relacji patriarchalnych. Istnieje wiele dowodów na to, że opresję, jakiej doświadczały chłopki ze strony szlachciców, zwiększała także ich podległość wobec męskiej części domowników. Chociaż pańszczyzna została zniesiona w XIX wieku, większość statystyk dowodzi, że nawet w najbogatszych krajach szanse kobiet w stosunku do mężczyzn nadal nie są wyrównane. Nasze matki, babcie, siostry w dalszym ciągu zbyt często doświadczają przemocy domowej i faktycznego, powszechnie akceptowanego wyzysku związanego z tradycyjnym wyobrażeniem roli kobiety.