PUC UNLATENT
[…] Do wpływu socjalizacji i przyswajanych norm oraz konwencji na odbieranie i wyrażanie świata odnosi się oparty na współpracy dwóch twórców, dorosłego mężczyzny i sześcioletniego chłopca projekt, który skupiony jest na pytaniach dotyczących nieskrępowanej ekspresji dziecka wobec kodów kulturowych i instytucjonalnych konwencji. Powstała w wyniku współpracy Piotra Blajerskiego i PUCA instalacja PUC UNLATENT (co można przetłumaczyć jak PUC odtajony) – składa się z muralu stworzonego w oparciu o inspirowane szpitalem rysunki chłopca oraz wideo dokumentującego cały proces. Dla PUCA rysowanie jest ważną formą ekspresji, wyrażania siebie i własnego, odrębnego postrzegania świata – reagując na przestrzeń szpitala, PUC kreślił świat chorych ryży/rysi pełen zaskakujących, ale i niepokojących, wyrażających ból obrazów. Blajerski zapraszając do współudziału dziecko, odnosił się do naszych projekcji o nieograniczonej i niczym nieskrępowanej wyobraźni małego dziecka, które są fantazją na temat przekraczania kultury. Artysta postrzega wchodzenie w kulturę jako bolesny proces oparty o przemoc, a tworzenie porządku, w tym także porządkujących narracji, wydaje mu się zatem nieuchronnie skorelowane z przemocą. Twórczość PUCA łatwo naiwnie odczytywać przez pryzmat fantazji ukształtowanych kulturowo dorosłych odbiorców na temat niesformatowanego przez społeczne normy wyrażania się. Z drugiej strony sam format festiwalu implikuje przymus wytworzenia „dzieła”, kwestionując niezależność i samodecyzyjność młodego artysty. PUC UNLATENT podaje także w wątpliwość samą możliwość takiej współpracy, rozpiętej pomiędzy obowiązkiem opieki, troską, relacją mentorską a uszanowaniem odrębności oraz podmiotowości dziecka, przy jednoczesnym jej „ujawnianiu”. […]
Małgorzata Miśniakiewicz, Utajone, [w:] Przegląd Sztuki SURVIVAL 17. Katalog, Wrocław 2019, s. 86-87.
fot. Małgorzata Kujda