The Body Dissolver

Sport w ogóle, a sporty kontaktowe w szczegól­ ności, fascynują Dominika Ritszela jako ważna domena życia społecznego, nieodłącznie uwi­ kłana w retorykę militarną i narodową. Histo­ rycznie, obok pola bitwy,to arena sportowa była bowiem miejscem demonstracji uzasadnionej, czy wręcz pożądanej, agresji. To również na polu sportu propagowano fetyszyzację hiper­ męskiego ciała i rozgrywano – wciąż aktualną – politykę cielesną.

Body Dissolver [czyli rozpuszczalnik ciała] bazu­ je na wywiadach z zawodowymi pięściarzami, którzy próbują opisać doświadczenie nokautu. Film łączy wątki dokumentalne i fabularne w ro­ dzaj paraflkcji w konwencji body horroru. Odreal­ nione animacje 3D przenikają się z materiałami found footage, a obrazyludzkich ciał z przedsta­ wieniami wyobrażonych monstrualnych maszyn. Obrazom towarzyszą, momentami zniekształ­ cone, nagrania dźwiękowe, w których zawodo­ wi bokserzy dosadnie opisują doświadczenie nokautu. W ich relacjach pobrzmiewają echa fantazji o opuszczeniu własnego ciała i wizje ekstazy, eksploatowane zarówno przez różnego rodzaju dyskursy spirytualne, jak i popkulturę. Zwłaszcza literatura i filmy science fiction opły­ wają w przykłady opisów niezwykłych doznań cielesnych ipozacielesnych wywołanych przez wirusy, mutacje i innego rodzaju interakcje z ob­ cymi organizmami. Tepowracające motywy są poniekąd pretekstem do spekulacji na temat granic, i to nie tylko ludzkiego ciała.