Topografia semantyki
Stanisław Dróżdż buduje artystyczny dyskurs w oparciu o wyizolowany słowo-znak. Rozkłada litery i cyfry na cząstki — selekcjonuje je z rzeczywistości i pokazuje ponownie jako autonomiczne wyrazo-obrazy. Jest najważniejszym twórcą „poezji konkretnej”, o której sam mówi: „(…) poezja konkretna polega na zautonomizowaniu słowa, (…) żeby słowo jak gdyby samo w sobie i dla siebie znaczyło. W poezji konkretnej forma jest zdeterminowana treścią, a treść formą. Poezja tradycyjna opisuje obraz. Poezja konkretna pisze obrazem (…)”. Poezja konkretna to bardzo rygorystyczna odmiana poezji. Przestrzeń, w którą została ona wpisana, zawsze dopełnia poetyckie przesłanie utworu. Topografia semantyki na fasadzie Opery Dolnośląskiej staje się ważnym słowo-obrazem. Czarno-biała, oszczędna estetyka tekstów występuje w bezpośredniej relacji z ich etycznym, egzystencjalnym przesłaniem. Następujące po sobie wyrazy, dzięki swej autonomii i braku odniesienia do konkretnego kontekstu, odsyłają odbiorcę do systemu językowego jako sieci znaczeń (relacji). (redakcja: Anna Kołodziejczyk).