Przestrzeń wyobraźni dźwiękowej, 2020

Eliott definiował pojęcie wyobraźni dźwiękowej jako intuicyjne słuchanie umożliwiające zrozumienie wielu perspektyw. Rzeźba dźwiękowa oparta na ceramicznych rezonatorach, pogłosie hali pomp i kompozycji spadających kropel wody tworzy środowisko akustyczne nawiązujące do japońskiej tradycji suikinkutsu. Dźwięk jest nie tylko elementem rytuału wyznaczającym jego rytm, ale pośredniczy w komunikacji pomiędzy człowiekiem a materią. „Kropla staje się pryzmatem pozwalającym nam widzieć inaczej niż zwykle […] jak klepsydra odmierza czas, którego zostało nam coraz mniej. Woda łączy wszystkie żywe istoty”*, jak i barwiący na niebiesko kobalt jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania organizmów żywych. Współczesne ruchy ekologiczne odwołujące się do koncepcji pejzażu dźwiękowego zwracają uwagę na formy komunikacji międzygatunkowej, które możemy poznać jedynie w procesie pogłębionego słuchania. Woda jako środowisko rozchodzenia się fal dźwiękowych, również w pasmach niesłyszalnych przez człowieka, jest symbolem świata ukrytego. Kontakt z instalacją dźwiękową to jedna z form czyszczenia uszu, definiowanego w praktyce pejzażu dźwiękowego, często w formie ćwiczeń, partytur lub innych działań wokół dźwięku strojenia słuchu do nowego, uważniejszego słuchania. Instalacja jest rozwinięciem wizji powstałej w trakcie prac nad kolektywną wystawą *ZOEpolis – design dla chwastów i szkodników.

Konsultacja konstrukcji rezonatorów dr hab. inż. arch. Ewa Cisek

fot. Małgorzata Kujda