Study for Sturtevant Voice (Cover Version)

• instalacja dźwiękowa, 2015

Elaine Sturtevant (1924–2014) zyskała popularność i uznanie dzięki tworzeniu swoich wersji („repetitions”) prac współczesnych jej artystów (np. Warhola, Oldenburga), przez co nazywano ją prekursorką sztuki zawłaszczenia (appropriation art). Artystka wzniosła pytania o twórczość, autorstwo i oryginalność na konceptualny poziom.

Aktywacja powtarzalności miała na celu wykazanie różnicy, czym różniła się od kopii. „Reprodukując” prace innych artystów swojego pokolenia, wykonywała własnym ciałem ich gesty – udowadniając, że proces tworzenia nie jest jednorodny i nie odnosi się tylko do jednej wykonującej go osoby. Co może zatem zrobić ciało, by odróżnić powtórzenie od różnicy?

Głos jest cechą nabytą. Pierwsze trzy lata życia, kiedy mózg się rozwija i dojrzewa, są najważniejszym okresem dla kształtowania mowy i nabywania umiejętności językowych. Przez całe życie czynniki środowiskowe wpływają na specyfikę naszego głosu i to, w jakiej formie jest on przedstawiany światu.

Z pomocą profesjonalistów uczyłam się głosu Sturtevant – adaptując go do swojego. Zamierzeniem było nie tylko naśladownictwo, ale przede wszystkim próba zrozumienia i zreprodukowania jego walorów. Przeciwnie do tego, co powiedział G. Paollini, że „wygląda na to, iż Sturtevant była jedyną artystką, która nie może zostać skopiowana”. Ślady tego procesu zapisane są w formie nagrania audio.